آندرسون لویس دی سوزا ملقب به دکو که در سال 1977 در سائوبرناردودوکامپو در برزیل متولد شد.او با قدی 177 سانتی متری و 73 کیلو یکی از بهترین هافبکهای دنیا است.

دکو فوتبال حرفه ای خود را از برزیل با تیم سائوپائولو (96_1995 و 97_1996) اغاز کرد. او فصل بعد را هم در برزیل با تیم کورینتیناس سپری کرد.
     

 

دکو در فصل 98_97 به تیم پرتغالی بنفیکا پیوست. بعد از گذراندن یک فصل خوب در بنفیکا به تیم سالگویروس رفت و از انجا با پیشنهاد فرناندو کاسترو مربی پورتو به این تیم پیوست و پنج فصل برای این تیم توپ زد.(2004_1999)

دکو در جام باشگاههای اروپا در سال 2004 همراه مورینیو قهرمان این جام معتبر شد. بعد از قهرمانی در این جام مورد توجه بعضی از تیمهای مطرح اروپا از جمله بارسلونا قرار گرفت.

او در تابستان سال 2004 به تیم بارسلونا پیوست و همراه این تیم در فصل 2005_2004 نایب قهرمانی اسپانیا را به دست آورد و در فصل بعد از آن (2006_2005) همراه بارسلونا قهرمان اسپانیا شد و در همان سال قهرمانی جام باشگاههای اروپا را فتح کرد.

دکو در 29 مارچ 2003 با مسئولین پرتغال برای گرفتن تبعیت این کشور وارد مذاکره شد و در تابستان 2004 باتیم پرتغال در فینال جام ملتهای اروپا با نتیجه ی یک بر صفر مغلوب یونان شد تا به عنوان نایب قهرمانی دست یابد و همچنین در جام جهانی 2006 همراه پرتغال به مقام چهارمی دست یافت.

هنر "دکو" به روایت مجله‌ی worlsoccer
روزهای خوب بازهم به سراغ "اندرسون لوئیس دسوزا" که بیشتر با نام «دکو» در جهان شناخته می شود، آمده اند. انتقال تابستانی دکو به چلسی بازهم او را به لوئیس فلیپه اسکولاری مردی که نخستین بازی ملی او را در سال 2003 رقم زد، رساند.

اکنون، در 31 سالگی و به دنبال تجربه قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا به همراه پورتو و بارسلونا، دکو بخت این را دارد که پس از "کلارنس سیدورف" دومین بازیکنی باشد که قهرمانی در لیگ قهرمانان را با سه تیم مختلف تجربه می کند.

پس از سپری کردن سالی دشوار همراه بارسلونا که با آسیب دیدگی های بسیار و مشکل های شخصی برای هافبک پرتغالی همراه بود، دکو در لندن، جایی که اسکولاری خیلی زود ارزش های او را مورد تحسین قرار داده، آغاز تازه ای داشته است.

چلسی تحت هدایت اسکولاری خصیصه تهاجمی بدست آورده است که توسط سرمربیان پیشین تیم یعنی ژوزه مورینیو و آورام گرانت فرو نشانده می شد.

اسکولاری می گوید: «ما به هیچ وجه بسته بازی نمی کنیم، بیشتر توپ را در اختیار می گیریم و بازیکنان به همدیگر نزدیکتر هستند چرا که اکنون دکو را در تیم داریم.»

او ادامه می دهد: «دکو بازیکن تطبیق پذیری است، و ما بازیکنان دیگری مانند فرانک لمپارد و نیکولا آنلکا را هم که مثل دکو از توانایی های بسیاری برخوردار هستند، در اختیار داریم. فوتبال آنها پیشرفت می کند چرا که اکنون بیشتر با توپ کار می کنند. همه این عوامل سبب می شوند که تیم بیشتر برزیلی به نظر برسد.»

دکو نقش عمده ای در برزیلی سازی چلسی ایفا کرده است، و آنهایی که فوتبال او را از زمان حضورش در سائوپائولو تاکنون دنبال کرده اند، نباید از این مساله حیرت زده شده باشند. اگرچه دکو بیش از 50 بار پیراهن تیم ملی پرتغال را به تن کرده، اما او قلباً یک برزیلی باقی مانده است.

عامل بسیار مهم که سبب موفقیت دکو در باشگاه های اروپایی شده، توانایی او در تصمیم گیری های لحظه ای است. اگرچه دکو بیشتر به عنوان هافبک بازی ساز مورد استفاده قرار گرفته است، اما برخی از موفقیت های بزرگش زمانی رقم خوردند که او در پست تخصصی خود توپ نمی زد.

در پورتویی که مورینیو هدایت آن را عهده دار بود، دکو در نوک مثلث خط میانی توپ می زد و کوشتینیا و مانیش استحکامی را که فضای مورد نیاز برای گرداندن بازی را به وی می داد، برایش فراهم می ساختند. اما در بارسلونا او بیشتر به عمق دفاع حریف می زد و سرعت عمل، تکل زدن و حس موقعیت یابی مهمتر از گلزنی بودند.

این توانایی تطبیق پذیری دکو جایگاه ویژه ای در بارسا به او بخشید و رهبر ارکستر توانست همراه آبی-اناری پوشان تحت هدایت فرانک ریکارد ضمن قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در سال 2006 برابر آرسنال توانستند از عنوان قهرمانی خود در لالیگا نیز دفاع کنند. مردان ریکارد سنت شکنی کرده و نشان دادند که می توان دو عنوان داخلی و اروپایی را در یک سال بدست آورد.

دکو در آن سال نقش محوری در موفقیت های بارسا ایفا کرد و در چلسی نیز بزرگترین دلگرمی او بازهم توانایی سازگاری اش است. در خط میانی ای که پراز استعدادها و نام های بزرگ است، دکو به هیچ وجه خود را عقب نمی کشد. اما به نظر می رسد استعداد او برای اسکولاری قیمت ندارد. این مساله همواره به معنای بازی دکو در کناره ها در زمان های مورد نیاز و ایجاد فضاهای عمقی برای نفوذ لمپارد و بالاک است.

*متولد برزیل

دکو متولد سائو پائولو دوکامپو در ایالت سائوپائولوی برزیل است. نخستین باشگاه او تیم ناسیونال از شهر پائولیستا بود. دکو پیش از آنکه به تیم کورینتیانس آلاگوانو بپیوندد درخشش خیره کننده ای در تیم محلی کورینتیانس داشت. کورینتیانس آلاگوانو از باشگاههای پایه گذاری شده در شمال شرقی برزیل است که به سبب پرورش استعدادهای جوان شهرت بسیاری دارد.

پپه مدافع مرکزی رئال مادرید هم فوتبال خود را از آنجا آغاز کرد و همانند دکو تابعیت پرتغالی پیدا کرده و برای تیم ملی این کشور توپ زد.

در سال 1997، آلاگوانو و بنفیکا یکی از قدرت های بزرگ فوتبال پرتغال قراردادی امضا کردند که طی آن دکوی 19 ساله به همراه کاجو هم تیمی خود به تیم پرتغالی پیوستند.

دکو بلافاصله به صورت قرضی به تیم آلورسا رفت. او در آنجا در کنار بازیکنانی همچون مانیش و هوگو لیال که بعدها به هم تیمی هایش در تیم ملی پرتغال نیز تبدیل شدند توپ زد و این سه توانستند با نقش برجسته خود سبب شوند تا آلورسا به رقابت های لیگ دسته یک پرتغال راه یابد.

با این حال، دکو آن چنان که باید نتوانسته بود نظر گرائم سونس سرمربی بنفیکا را به خود جلب کند و سونس بهتر دید تا هافبک پرتغالی را راهی سالگویروس باشگاه شهر اوپورتو کند.

پایه و اساس فوتبال دکو در این شهر جنوبی پرتغال شکل گرفت چند ماه بیشتر طول نکشید تا او توانست به تیم پورتو قهرمان چندین ساله فوتبال پرتغال بپیوندد. در اواسط فصل 99-1998 دکو دوران اوج خود را سپری کرد. او خیلی زود در استادیو داس آنتاس درخشید و از آنجایی که هرگز در هیچ رده سنی برای تیم ملی برزیل بازی نکرده بود، برخی گمان کردند که شاید او به پوشیدن پیراهن تیم ملی پرتغال علاقه داشته باشد.

قانون تابعیت، نیازمند شش سال اقامت در پرتغال بود و هر بار که دکو در تیم پورتو می درخشید، شایعه ها پیرامون تابعیت هافبک برزیلی الاصل اوج می گرفت. مساله زمانی جدی شد که اسکولاری سرمربی پیشین تیم ملی برزیل در سال 2003 به عنوان سرمربی تیم ملی پرتغال برگزیده شد.

این موضوع سبب بحث و جدل های بسیاری در سرتاسر پرتغال شد چرا که بسیاری از سنت گرایان ایده پوشیدن پیراهن قرمز پرتغال توسط یک برزیلی را سرکوب کردند. این در حالی بود که برخی افراد کارآزموده بر این باور بودند که این بازی ساز بااستعداد دعاهای آنها را مستجاب می کرد. در این زمان خبری از اتفاق آرا نبود. طی یک نظرسنجی که توسط روزنامه ورزشی A Bola انجام شد، 60 درصد از خوانندگان این روزنامه بر این باور بودند که دعوت شدن دکو به تیم ملی پرتغال باعث تزلزل سلکائو می شود. ستارگانی همچون لوئیس فیگو و روی کوشتا نیز به شدت نسبت به این مساله اعتراض کردند. اما در نهایت تنها نظر اسکولاری مهم بود و او نیز مصمم بود تا دکو را در ترکیب خود داشته باشد.

اسکولاری در این باره گفت: «من حق دارم تا هر گزینه دارای صلاحیتی را برای بازی در تیم ملی پرتغال انتخاب کنم. هر مربی ثمره ایده های خودش را می بیند. دکو بازیکن بسیار تطبیق پذیری است، تکنیک بالای دارد و شوت های خوبی می زند. او برای هر تیمی مثمر ثمر خواهد بود.»

دکو که در دو راهی سرنوشت قرار گرفته بود، نخستین بازی ملی خود برای تیم ملی پرتغال را در مارس 2003 طی دیدار دوستانه این تیم در شهر پورتو برابر برزیل انجام داد. دکو در نیمه دوم به عنوان بازیکن جانشین وارد میدان شد و روی یک ضربه آزاد هوشمندانه تک گل پیروزی بخش تیمش را به ثمر رساند. این دیدار با نخستین پیروزی پرتغال برابر برزیل از جام جهانی 966 بود و دکو با گلی به ثمر رساند، پاسخ محکمی به انتقادهای وارد بر خود داد.

دکو دراین باره می گوید: «می خواهم همه بدانند که من به خاطر اینکه هرگز به تیم ملی برزیل دعوت نشدم، پرتغال را انتخاب نکردم. من متقاعد شدم که دیر یا زود به تیم ملی برزیل دعوت می شدم. تصمیم من برای جبران آنچه کشور پرتغال به من بخشید، صورت گرفت. این کشور کمک فوق العاده ای به فوتبال من کرد. هوادارانی که در خیابان از من استقبال می کردند، سبب شدند تا این تصمیم را بگیرم.»

او ادامه می دهد: «انتخاب واقعاً دشواری بود. وجود شما به جایی تعلق دارد که در آنجا متولد شده اید. من عوض نشده ام. هنوز خون برزیلی در رگ هایم جاری است اما این شرایط هستند که تغییر می کنند. زندگی من از زمانی که به پرتغال نقل مکان کردم سرتاسر تغییر کرد. هیچ چیز را درباره گذشته خود فراموش نکرده ام. هنوز برزیل را دوست دارم. برای بسیاری فرصت مناسبی جهت حمله به یکی از بازیکنان پورتو بود. فردی همچون اوزبیوی بزرگ از لحاظ ریشه و فرهنگ کاملاً پرتغالی نبود.»

این حقیقت که "اوزبیو" اصلیتی موزامبیکی داشته و سپس به پرتغال مهاجرت کرده بود به راحتی از ذهن دکو پاک شد و تاثیر او بر روی کشور جدیدش زمانی که پرتغال در یورو 2004 در خانه یک گام با قهرمانی فاصله داشت، به اوج خود رسید. عملکرد درخشان دکو در عرصه ملی در سال های 2003 و 2004 جدایی او از پورتو و پیوستنش به یک باشگاه ثروتمندتر را انکارناپذیر می ساخت.

بسیاری تصور می کردند که او بازهم در کنار مورینیو و این بار در چلسی حضور خواهد داشت و زمانی که دکو در تابستان 2004 با مبلغ 10 میلیون پوند راهی بارسلونا شد، همگان از این مساله شگفت زده شدند. در باشگاهی که رونالدینیو به عنوان نقطه اصلی خلاقیت شناخته می شد و ژاوی نقطه اتکای مرکز زمین آبی-اناری پوشان محسوب می شد، همه می ترسیدند که دکو در بارسلونا برای موفقیت دست و پا خواهد زد. با این حال، درخشش و شکوفایی هافبک پرتغالی در کاتالونیا دقیقاً نقطه برعکس این مساله بود. او فصل 2005-2004 را با قهرمانی در لالیگا به پایان برده و به عنوان بهترین بازیکن باشگاه اسپانیایی انتخاب شد. فتح لیگ قهرمانان اروپا در ماه مه 2006 در پاریس مهر تاییدی بر تصمیم درست دکو مبنی بر حضور در نوکمپ بود.

اما دردسرها کم کم پدیدار شدند. دکو به سبب آسیب دیدگی هایش دچار مشکل شده و همانند رونالدینیو در پی شب نشینی های پیاپی موجب نگرانی شد. مدیران باشگاه می ترسیدند که دکو به عنوان بازیکن بزرگسان بازیکنان جوان تر را به بیراهه خواهد کشید. در حالی که شهرت جهانی رونالدینیو هر روز کم فروغ تر می شد، دکو نیز به جای اینکه قسمتی از راه حل این مساله باشد، خود به قسمتی از مشکلات بارسا مبدل شد.

از سوی دیگر، دکو اختلاف نظرهایی با ریکارد سرمربی تیم پیدا کرد. در همین حال، زندگی خصوصی پیچیده که همواره سبب دو طلاق، چهار فرزند و بسیاری روزنامه های سودجو سبب شد تا سران بارسلونا ارزش های دکو را آشکارا زیر سوال ببرند



باشگاه اسپانیایی در تابستان سال 2007 به مشتریان دکو پاسخ منفی داده بود، اما یک سال بعد آنها از بابت قبول پیشنهاد 8 میلیون پوندی چلسی که اسکولاری را به عنوان سرمربی جدید خود می دید، خوشحال بودند. سران بارسا دلیل خوشحالی خود را فروش بازیکن 30 ساله و ناآماده خود اظهار کردند.

با این وجود، توانایی های دکو در استمفورد بریج همان چیزی بود که مردن اسکولاری به آن نیاز داشتند. اکنون دکو امیدوار است تا بتواند همراه آبی های لندن برای سومین بار در طول دوران فوتبال خود قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا را تجربه کند. او مطمئن است که از توانایی لازم برای ایفای نقش به عنوان قلب خط میانی چلسی برخوردار است.

*برزیلی های حاضر در فوتبال جزیره

آرسنال: دنیلسون، ادواردو (اکنون ملیتی کروات دارد)

چلسی: الکس، جولیانو بلتی، مینیرو، دکو (اکنون ملیت پرتغالی دارد)

هال سیتی: جیووانی

لیورپول: فابیو اورلیو، دیگو کاوالیری، لوکاس

منچستر سیتی: الانو، گلابر، جو، روبینیو

منچستر یونایتد: اندرسون، فابیو، رافائل، رودریگو پسبون

میدلزبورو: آلفونسو آلوس

نیوکاسل: کاکاپا

تاتنهام: ژیلبرتو، جیووانی (اکنون ملیت مکزیکی دارد)، هیورلیو گومس



گفت و گوی WorldSoccer با دکو در زیر می آید:

* نظرت درباره لندن چیست و چگونه خود را با شرایط اینجا تطبیق داده‌ای؟

کار دشواری است چرا که بارسلونا کوچکتر از اینجا بود. لندن شهری بسیار بسیار بزرگ و هوای آن بسیار سرد است، اما من خیلی خوب خودم را با شرایط باشگاه تطبیق می‌دهم. پیش از این چند بازیکن همچون "ریکاردو کاروالیو"، "پائولو فریرا"، "هیلاریو" و "بلتی" را در اینجا می‌شناختم، بنابراین اکنون از حضور در چلسی بسیار خوشحالم.

* "لوئیس فلیپه اسکولاری" تا چه اندازه به تطبیق‌پذیری تو در چلسی کمک کرده است؟

وجود او در اینجا از اهمیت بالایی برخوردار است چرا که من در شهر و باشگاه جدیدی قدم گذاشته‌ام و با وجود اینکه چند بازیکن را در اینجا می‌شناسم، اما اسکولاری مربی من است و تاثیر بسیاری روی من دارد.

* فشارها در چلسی و بارسلونا را چگونه ارزیابی می‌کنی؟

در اینجا تمرکز بر روی فوتبال آسان‌تر است چرا که در بارسلونا ما دو روزنامه ورزشی داشتیم که درباره بازیکنان و باشگاه می‌نوشتند و رسانه‌ها هم هر روز در تمرین حضور داشتند. از این لحاظ آرامش در اینجا بیشتر است. محل تمرین ما فاصله بسیاری با شهر دارد و هیچ هوادار یا خبرنگاری آنجا نیست بنابراین کار آسان‌تر می شود.

* یادگیری زبان انگلیسی چگونه پیش می‌رود و چطور با سایر بازیکنان ارتباط برقرار می‌کنی؟

انگلیسی من فوق‌العاده نیست اما می‌توانم کمی صحبت کنم. از طریق گوش کردن به صحبت‌های سایرین یاد می‌گیرم و چند هفته‌ای است که مطالعه را آغاز کرده‌ام. سعی می‌کنم بهتر صحبت کنم اما این مساله زمان می‌برد با این حال چالش خوبی برای من است.

* رابطه تو با اسکولاری به چه شکل است و چگونه او را توصیف می‌کنی؟

من در پرتغال و در تیم ملی با او کار کردم و رابطه ما فوق‌العاده است. او خارج از زمین آرام است و این مساله عجیب به نظر می‌رسد چرا که او هنگام تمرین و در طول بازی بسیار پر جنب و جوش و پر سر و صدا است. اسکولاری کسی است که می‌توانم درباره هر موضوعی با او صحبت کنم و ازحس شوخ‌طبعی بالایی هم برخوردار است.

* تو با ژوزه مورینیو هم کار کرده‌ای. مقایسه تو از اسکولاری و مورینیو چیست؟

آنها شبیه هم هستند چرا که هر دوی آنها رهبران بزرگ و شخصیت‌های قدرتمندی هستند. به هر حال، رفتار آنها متفاوت است. اسکولاری روزانه بیشتر با بازیکنان صحبت می‌کند در حالی که مورینیو ترجیح می‌دهد.

بیشتر روی بازی تمرکز کرده ودرمواقع لزوم به طور شخصی با شما صحبت می‌کند.

* سازگاری با شرایط لیگ برتر برای تو زمان چندانی نبرد. چگونه این قدر سریع توانستی به موفقیت در فوتبال جزیره برسی، در حالی که بازی در اینجا یا بازی در اسپانیا کاملا متفاوت است....

این کار دشوار است چرا که بازی در اینجا فیزیکی‌تر و سریع‌تر است و تیم‌ها بیشتر به بازی مستقیم رو می‌آورند.